آخرین شب گرم رفتن دیدمش

لحظه های واپسین دیدار بود

او به رفتن بود و من در اضطراب

دیدهام گریان، دلم بیمار بود

                  گفتمش: از گریه لبریزم مرو!

                   گفت: جانا! ناگزیرم، ناگزیر

                    گفتم: او را لحظهای دیگر بمان

                    گفت: میخواهم، ولی دیر است دیر!

در نگاهش خیره ماندم، بی امید

سر نهادم غمزده بر دوش او

بوسه های گریه آلودم نشست

بر رخ و برلالههای گوش او

                      ناگهان آهی کشید و گفت: وای!

                      زندگی زیباست گاهی، گاه زشت

                      گریه را بس کن، مرا آتش نزن

                      ناگزیرم از قبول سر نوشت

شعله زد در من، چو دیدم موج اشک

برق زد در مستی چشمان او

اشک بی طاقت در آن هنگامه ریخت

قطره قطره از سر مژگان او

از سخن ماندیم و با رمز نگاه

                      گفت: می دانم جدایی زود بود

                      با نگاه آخرینش بین ما

                      های های گریه بدرود بود ...